กระดก ๒ หมายถึง (โบ; กลอน) ก. ตระหนก, กลัว, เช่น ก็กระดกตกใจกลววแก่มรณภยานตราย. (ม. คําหลวง ชูชก).
น. ภาชนะรูปแบน ขอบกลม สําหรับฝัดข้าวเป็นต้น, ถ้าขนาดใหญ่ เรียกว่า กระด้งมอญ, ถ้ามีตาห่าง เรียกว่า ตะแกรง.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระดก เป็น กระดกกระดนโด่.
(ปาก; เพี้ยนมาจาก กราดวง) น. ลูกมะพร้าวทุยที่ตัดครึ่งท่อนสําหรับถูพื้นบ้านหรือหวีด้ายทอหูก.
(ปาก; เพี้ยนมาจาก ประดวน) ก. ยอน, แยง.
ว. กระต้วมกระเตี้ยม.
น. อวัยวะสืบพันธุ์ของชายหรือสัตว์เพศผู้บางชนิด.
น. ส่วนแข็งที่หุ้มตัวสัตว์บางชนิดเช่น เต่า ปู หรือแมงดาทะเล.(ทางเหนือว่า ออง).